Treść na karcie do głosowania
Usprawnienie procesów związanych z finansowanym publicznie tanim mieszkalnictwem. Przyspieszenie rozpatrywania wniosków dotyczących taniego mieszkalnictwa w okręgach zapewniających najmniej tanich mieszkań, aby znacznie skrócić czas przeglądu. Utrzymanie przeglądu przez Zarząd Społeczności.
Przyjęcie propozycji przyspieszyłoby rozpatrywanie wniosków w Radzie ds. Standardów i Odwołań lub Komisji Planowania Miejskiego.
Odrzucenie propozycji spowodowałoby pozostawienie wydłużonego okresu przeglądu wniosków dotyczących taniego mieszkalnictwa oraz ostatecznej decyzji w gestii Rady Miasta.
O co chodzi w tej propozycji
Niniejsza propozycja ma na celu wprowadzenie dwóch nowych procedur w celu przyspieszenia rozpatrywania niektórych projektów dotyczących taniego mieszkalnictwa. Pierwsza procedura dotyczy finansowanych publicznie projektów taniego mieszkalnictwa. Druga procedura dotyczy projektów taniego mieszkalnictwa w 12 okręgach mających najniższe wskaźniki budowy tanich mieszkań.
Co oznacza ta propozycja
Większość projektów związanych z mieszkalnictwem musi przejść przez Jednolitą procedurę przeglądu zagospodarowania przestrzennego (Uniform Land Use Review Procedure, ULURP), co oznacza siedmiomiesięczny proces przeglądu. Niniejsza propozycja ma na celu wprowadzenie dwóch nowych procedur dotyczących projektów taniego mieszkalnictwa.
Pierwsza procedura umożliwiłaby Radzie ds. Standardów i Odwołań (Board of Standards and Appeals, BSA) zatwierdzanie publicznie finansowanych projektów taniego mieszkalnictwa po 60-dniowym przeglądzie przeprowadzonym przez lokalny Zarząd Społeczności i 30-dniowym przeglądzie przeprowadzonym przez BSA.
Druga procedura przyspieszyłaby przegląd projektów w 12 okręgach mających najniższe wskaźniki budowy tanich mieszkań. Ten proces umożliwiłby Zarządowi Społeczności i lokalnemu prezydentowi dzielnicy przeprowadzenie przeglądu jednocześnie, po czym następowałby trwający od 30 do 45 dni przegląd przez Komisję Planowania Miejskiego (City Planning Commission, CPC). Ostateczne zatwierdzenie byłoby w gestii CPC, a nie Rady Miasta.
Głosowanie na „tak” spowodowałoby wprowadzenie dwóch nowych procedur w celu przyspieszenia rozpatrywania projektów dotyczących taniego mieszkalnictwa.
Głosowanie na „nie” spowodowałoby zachowanie siedmiomiesięcznego procesu przeglądu uwzględniającego opinie lokalnego Zarządu Społeczności, lokalnego prezydenta dzielnicy, CPC, Rady Miasta i burmistrza.
Podsumowanie opinii — głosy za przyjęciem propozycji nr 2
Zwolennicy propozycji nr 2 uważają, że stanowi ona rozwiązanie problemu niedoboru mieszkań i kryzysu związanego z kosztami utrzymania w Nowym Jorku. Duża część respondentów określiła tę propozycję jako zbiór „zdroworozsądkowych reform” i argumentowała, że potrzebna jest osobna procedura zatwierdzania i realizacji niedużych inwestycji mieszkaniowych (niebędących drapaczami chmur ani dużymi osiedlami). Zdaniem zwolenników tej propozycji pozwoli ona przyspieszyć budowę tanich mieszkań, ograniczyć bariery biurokratyczne i spowodowane kwestiami politycznymi, a także zwiększyć dostępność mieszkań w przypadku osób o niskich i średnich dochodach. Wielu respondentów porusza temat rosnących czynszów i ograniczonej dostępności tanich mieszkań, podkreślając, że bez reform nowojorczycy z klasy pracowniczej i średniej nadal będą mieć trudności z utrzymaniem się w swoich społecznościach. Według niektórych opinii propozycja ta zmusi władze wszystkich dzielnic do wybudowania należnej liczby tanich mieszkań. Przedstawiciele organizacji Nowojorska konferencja ds. Mieszkalnictwa twierdzą, że według przeprowadzonych przez nich badań „w ciągu ostatniej dekady w pierwszych 10 okręgach wyborczych do Rady Miasta pod względem rozbudowy bazy mieszkaniowej budowano średnio niemal 540 tanich mieszkań rocznie, podczas gdy w ostatnich 10 okręgach było to tylko 11 mieszkań”. Odnosząc się do obaw dotyczących niedostatecznego udziału Rady Miasta w nowych procedurach zatwierdzania, przedstawiciele Citizens Budget Commission napisali: „Członkowie Komisji Planowania Miejskiego będą mianowani przez burmistrza, prezydentów dzielnic i rzecznika praw obywatelskich, a to oznacza, że planując inwestycje mieszkaniowe w całym mieście, będzie ona mogła uwzględniać interesy poszczególnych dzielnic. Co ważne, dzielnice nadal będą miały wpływ na lokalną politykę mieszkaniową dzięki uwzględnianiu opinii Zarządów Społeczności i prezydentów dzielnic.
Przedstawiciele instytucji i wybrani urzędnicy:
- Habitat for Humanity New York City and Westchester County
- Stowarzyszenie na rzecz Rozwoju Sąsiedztwa i Mieszkalnictwa (Association for Neighborhood & Housing Development, ANHD)
- Regional Plan Association
- Abundance New York
- Nowojorska konferencja ds. Mieszkalnictwa
- Citizens Budget Commission
Liczba opinii: 8
Podsumowanie opinii — głosy przeciw przyjęciu propozycji nr 2
Autorzy opinii sprzeciwiających się propozycji nr 2 uważają, że jej przyjęcie osłabi nadzór publiczny nad decyzjami dotyczącymi mieszkalnictwa przez wyłączenie Rady Miasta z całego procesu i ograniczenie wpływu lokalnych społeczności. Głównym problemem jest ich zdaniem jednoczesna ocena propozycji przez prezydentów dzielnic i Zarządy Społeczności. Respondenci twierdzą również, że proponowana metoda przyspieszenia budowy niesie ze sobą ryzyko, że zyski ze sprzedaży nieruchomości będą ważniejsze niż rozbudowa bazy tanich mieszkań. Kilku z nich wskazało też, że ta propozycja faworyzuje deweloperów. Wzywają oni do uchwalenia bardziej przejrzystych przepisów, które będą stymulować budowanie naprawdę tanich mieszkań i wprowadzą rozwiązania korzystne przede wszystkim dla osób potrzebujących takich lokali, a nie dla branży handlu nieruchomościami. Chodzi np. o ograniczenie liczby mieszkań na wynajem komercyjny i luksusowych oraz promowanie całościowych inwestycji w społecznościach.
Przedstawiciele instytucji i wybrani urzędnicy:
- Członek Rady Robert Holden
Liczba opinii: 8
